Ouwehands Dierenpark
Het onmogelijke werd deze 11e september mogelijk: op de laatste zomerse dag van het jaar stond ons uitje naar de dierentuin gepland. Dat iedereen genoten heeft, blijkt wel uit onderstaand stukje van een van onze gasten:
Op vrijdag 11 september was het zover.
De uitgaansdag van de Zonnebloem, naar Ouwehands dierenpark in Rhenen. Verzamelen als laatste bij de Irisshof om plus minus 9 uur. Was iedereen er, en om 9.15 uur reden we weg.
Na een voorspoedige reis en om kwart voor elf zaten we aan de koffie met een heerlijke punt vlaai.
Toen ging iedereen met zijn of haar vrijwilliger op pad.
Er was zoveel te zien, Kakketoes, Toekans, en die prachtige vuurrode vogels nooit geweten dat die bestonden en zoveel herrie maakten
Flamingo’s en nog veel meer onbekende, de olifanten die als je wilde kijken d’r achterwerk naar je toedraaide en je om moest lopen,
Schattige kleine chirafjes en zebra’s de apen en die grote gorrilla,
die vanaf grote hoogte met zijn handen over elkaar op ons neer keek
al die geluiden die je overal hoorden.
Het enigste wat we gemist hebben de witte tijger de kleine zeehondjes
de beren en vooral de kleine ijsbeertjes een was pas 3 maanden oud.
Om 1 uur de lunch die ging er wel in iedereen had trek de meeste
waren vroeg op en vroeg gegeten lekker een bolletje salade
en lekkere belegde broodjes en natuurlijk wat zo beetje traditie
is een broodje kroket.
Om 2 uur gingen we weer op pad naar het aquarium, daar zijn we wel
5 kwartier geweest prachtig wat is de onder water wereld toch mooi.
Wist U dat er vissen zijn die rechtop zwemmen scheermesvissen nooit van gehoord en een grijze rotsvis die een was met zijn ondergrond
alleen zijn ogen die echt op steeltjes stonden ( daar komt die uitdrukking vandaan ) zag je dat het een vis was.
Kortom er was heel wat te zien.
We troffen met het weer het was lekker zonnig met af en toe een
fris windje.
We hebben weer genoten van de mooie zonnebloem dag.
Geen file op de terugweg zo waren we om 17.30 uur weer thuis.
Mevr van Belkum van de Zon.
Natuurlijk was er op de terugweg nog een literaire verrassing van Jeanne die ik jullie niet wil onthouden!
Toon Hermans: Wandeling
Op het bospad kom ik een dame tegen met een hond
Ze roept met een vrolijk stemmetje: “da’s nou al de tweede keer meneer Hermans, de derde keer moet u trakteren!”
Ze loopt vrij snel door met haar hondje, en wat ik terugroep heeft eigenlijk weinig zin.
Ik roep: “Ja, en dan zetten we de bloemetjes buiten”
Achter mijn rug hoor ik haar lachen.
Later denk ik: stel je nou eens voor, dat het werkelijk zó was, dat ik haar als ik haar weer tegenkom, inderdaad zou moeten trakteren.
We zouden dan samen naar het theehuis gaan aan de rand van het bos.
En wie weet waar zo’n onnozel zinnetje toe zou kunnen leiden?
Ik zie me daar al zitten met haar achter de gedrapeerde gordijntjes van het theehuis, en de volgende week staat er met koeienletters op een of ander magazine: ‘WIE IS DE DAME WAAR TOON REGELMATIG WORDT GEZIEN IN HET THEEHUIS AAN DE RAND VAN HET BOS?’
Daar zit handel in. Ik zie het al staan: ‘Toon zelf had weinig commentaar.
Hij zei alleen maar tegen onze correspondent: “de dame is voor mij een onbekende. Dat ik haar trakteerde in het theehuis, kwam omdat ik haar drie keer achter elkaar was tegengekomen op het bospad”’.
Maar dat gelooft natuurlijk geen hond.